[Font : 15 ]
| |
มนุษย์เป็นอันมาก ได้ยึดถือเอาที่พึ่งอันผิดๆ |  

มนุษยทั้งหลายเปนอันมาก ถูกความกลัวคุกคามเอาแลว ยอมยึดถือเอาภูเขาบาง ปาไมที่ศักดิ์สิทธิ์บาง สวนศักดิ์สิทธิ์บาง รุกขเจดียบางวาเปนที่พึ่งของตน ๆ : นั่นไมใชที่พึ่งอันทําความเกษมใหไดเลย, นั่นไมใชที่พึ่งอันสูงสุด; ผูใดถือเอาสิ่งนั้น ๆ เปนที่พึ่งแลว ยอมไมหลุดพนไปจากทุกขทั้งปวง ได.

สวนผูใด ที่ถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ เปนที่พึ่งแลวเห็นอริยสัจทั้งสี่ดวยปญญาอันถูกตอง คือ เห็นทุกข, เห็นเหตุเปนเครื่องใหเกิดขึ้นของทุกข. เห็นความกาวลวงเสียไดซึ่งทุกข, และเห็นมรรคประกอบดวยองคแปด อันประเสริฐ ซึ่งเปนเครื่องใหถึงความเขาไปสงบรํางับแหงทุกข : นั่นแหละคือ ที่พึ่งอันเกษม. นั่นคือ ที่พึ่งอันสูงสุดผูใดถือเอาที่พึ่งนั้นแลว ยอมหลุดพนไปจากทุกขทั้งปวง ไดแท.

- ธ. ขุ 25/40/24.


เกี่ยวกับธรรมโฆษณ์ออนไลน์ (Disclaimer)
แม้ระบบ "ธรรมโฆษณ์ออนไลน์" พยายามปรับปรุงข้อมูลให้ถูกต้องมากที่สุด ผู้ศึกษาก็พึงตรวจสอบกับตัวเล่มหนังสือต้นฉบับ ที่มีการพิมพ์ครั้งล่าสุด ก่อนนำข้อมูลไปใช้ในการอ้างอิง"

  |     |   แจ้งข้อผิดพลาด / แนะนำ
หนังสือที่เกี่ยวข้อง