ไปยังหน้า : |
[Font : 15 ]
|
| | |
ภิกษุทั้งหลาย! บัดนี้เราปรารถนาเพื่อจะอยู่หลีกเร้น ตลอดเวลานานกึ่งเดือน ใครๆ ไม่พึงเข้าไปหาเรา เว้นแต่ภิกษุผู้นำอาหารบิณฑบาตไปให้รูปเดียว.
(การหลีกเร้นเช่นนี้ เรียกว่าปฎิสัลลีนะ. ทรงหลีกบ่อย ๆ หลังจากต้องทรง "รับแขก" แทบหาเวลาพักผ่อนมิได้ ตลอด ๒๐ ชั่วโมง ในวันหนึ่ง. ในการหลีกเร้นนี้ ทรงอยู่ด้วยสุขเกิดแต่วิเวกของฌาน ซึ่งเป็นสุขอย่างยิ่ง ในบรรดาสุขที่จะถือเอาได้ในเมื่อยังทรงมีชีวิตอยู่. แต่สำหรับสาวกผู้ไม่ต้อง "รับแขก" มากอย่างพระองค์ ไม่ปรากฎว่าต้องอยู่ปฎิสัลลีนะ จำกัดเด็ดขาดเช่นนี้ เนื่องจากธรรมดาก็มีโอกาสอยู่วิเวกมากอยู่แล้วนั่นเอง. และในมหาวาร. สํ. 19/412/1363 กล่าวถึงทรงอยู่ปฎิสัลลีนะชนิดนี้ นานถึง 3 เดือน, ออกแล้วทรงแสดงอานิสงส์ของอานาปานสติ อย่างพิสดาร).
- มหาวิภังค์ วินัยปิฏก 1/128/176. ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลาย ที่ป่ามหาวัน ใกล้เมืองเวสาลี.