[Font : 15 ]
| |
สัตว์ผู้ไม่เป็นไทต่อความกำหนัด ย่อมหลงกาม |  

มาคัณฑิยะ ! แม้ในกาลอันยืดยาวนานฝ่ายอดีต กามทั้งหลาย ก็มี สัมผัสเป็นทุกข์ มีความแผดเผาอันย ยิ่งใหญ่ มีความเร่าร้อนอันยิ่งใหญ่. แม้ใน กาลอันยืดยาวนานฝ่ายอนาคต กามทั้งหลาย ก็มีสัมผัสเป็นทุกข์ มีความแผดเผาอันยิ่งใหญ่ มีความเร่าร้อนอันยิ่งใหญ่. แม้ในกาลเป็นปัจจุบันในบัดนี้ กามทั้งหลาย ก็มีสัมผัสเป็นทุกข์ มีความแผดเผาอันยิ่งใหญ่ มีความเร่าร้อนอันยิ่งใหญ่. มาคัณฑิยะ ! แต่ว่า สัตว์ทั้งหลายเหล่านี้ ยังไม่ปราศจากความกําหนัดในกาม ทั้งหลาย ถูกกามตัณหาเคี้ยวกินอยู่ ถูกความเร่าร้อนในกามแผดเผาอยู่ มีอินทรีย์ (คือความเป็นใหญ่แก่ตน) อันกามกําจัดเสียหมดแล้ว จึงได้มีความสําคัญอันวิปริต ว่า "สุข" ในกามทั้งหลาย อันมีสัมผัสเป็นทุกข์ นั่นเอง, ดังนี้.

- ม. ม. 13/279/284.


เกี่ยวกับธรรมโฆษณ์ออนไลน์ (Disclaimer)
แม้ระบบ "ธรรมโฆษณ์ออนไลน์" พยายามปรับปรุงข้อมูลให้ถูกต้องมากที่สุด ผู้ศึกษาก็พึงตรวจสอบกับตัวเล่มหนังสือต้นฉบับ ที่มีการพิมพ์ครั้งล่าสุด ก่อนนำข้อมูลไปใช้ในการอ้างอิง"

  |     |   แจ้งข้อผิดพลาด / แนะนำ
หนังสือที่เกี่ยวข้อง