ไปยังหน้า : |
[Font : 15 ]
|
| | |
ตอน สิบหก
อานาปานสติ ขั้นที่ สิบสอง
(การทำจิตให้ปล่อย)
อุทเทสแห่งอานาปานสติขั้นที่สิบสอง หรือข้อที่สี่แห่งจตุกกะที่สามนี้มีหัวข้อว่า “ภิกษุนั้น ย่อมทำในบทศึกษาว่า เราเป็นผู้ทำจิตให้ปล่อยอยู่ จักหายใจเข้า ดังนี้ ; ย่อมทำในบทศึกษาว่า เราเป็นผู้ทำจิตให้ปล่อยอยู่ จักหายใจออก ดังนี้.” ANP52 วินิจฉัยมีอยู่ดังต่อไปนี้ : -
การทำในบทศึกษาทั้งสามในอานาปานสติขั้นนี้นั้น ความสำรวมสติในการคอยกำหนดการปล่อยชนิดต่างๆ ของจิต หรือแม้แต่การคอยกำหนดจิตให้ทำการปลดเปลื้องสิ่งต่างๆ จากจิต ซึ่งเป็นความสำรวมอย่างยิ่ง และอย่างละเอียดที่สุดนั่นแหละ คือ ความสำรวมที่ประมวลไว้ได้ซึ่งสีลสิกขาในขณะนี้. สำหรับจิตตสิกขาและปัญญาสิกขานั้น มีอยู่ได้โดยลักษณะเดียวกันกับอานาปานสติขั้นอื่นๆ ทุกขั้นดังที่กล่าวแล้ว ไม่จำเป็นต้องวินิจฉัยซ้ำในที่นี้อีก.
สำหรับคำว่า "ทำจิตให้ปล่อยอยู่" นั้น มีสิ่งที่จะต้องวินิจฉัยเป็น 2 อย่างคือ :-
1. ปล่อยอย่างไร ?
2. ปล่อยซึ่งอะไร ? ซึ่งจะได้วินิจฉัยต่อไป.