[Font : 15 ]
| |
ผู้แสดงธรรมโดยหลักปฏิจจสมุปบาทเท่านั้นจึงชื่อว่า “เป็นธรรมกถึก”

ผู้แสดงธรรมโดยหลักปฏิจจสมุปบาทเท่านั้นจึงชื่อว่า “เป็นธรรมกถึก”PTC31

ครั้งหนึ่ง ที่พระเชตวัน ภิกษุรูปหนึ่งได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ แล้วทูลถามว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ! ที่กล่าวๆ กันว่า “ธรรมกถึก - ธรรมกถึก” ดังนี้ ; ภิกษุชื่อว่าเป็นธรรมกถึก ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอ พระเจ้าข้า?” ดังนี้.

พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสตอบว่า “ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งชราและมรณะ ผู้ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก” ดังนี้.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งชาติ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งภพ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งอุปาทาน อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งตัณหา อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะ เรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งเวทนา อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะ เรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งผัสสะ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งสฬายตนะ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งนามรูป อยู่ไซร้; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะ เรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งวิญญาณ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะ เรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งสังขารทั้งหลาย อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า "ภิกษุธรรมกถึก".

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งอวิชชา อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า "ภิกษุธรรมกถึก".


เกี่ยวกับธรรมโฆษณ์ออนไลน์ (Disclaimer)
แม้ระบบ "ธรรมโฆษณ์ออนไลน์" พยายามปรับปรุงข้อมูลให้ถูกต้องมากที่สุด ผู้ศึกษาก็พึงตรวจสอบกับตัวเล่มหนังสือต้นฉบับ ที่มีการพิมพ์ครั้งล่าสุด ก่อนนำข้อมูลไปใช้ในการอ้างอิง"

  |     |   แจ้งข้อผิดพลาด / แนะนำ