ไปยังหน้า : |
[Font : 15 ]
|
| | |
พราหมณ์! ท่านอย่าสำคัญความบริสุทธิ์นั้นอันเป็นภายนอก มัวเผาไม้บูชายัญอยู่เลย; ผู้ฉลาด ไม่กล่าวว่าบริสุทธิ์ ได้ด้วยการกระทำเช่นนั้น จะกลายเป็นผู้ปรารถนาความบริสุทธิ์โดยภายนอกไปเสีย.
พราหมณ์! เราเว้นการเผาไม้ แต่ทำไฟให้ลุกโพลงอยู่ในภายใน มีไฟอยู่เนืองนิจ มีตนตั้งมั่นอยู่เนืองนิจ เราเป็นอรหันต์ ประพฤติพรหมจรรย์.
พราหมณ์เอย! กิเลสคือมานะ เป็นเสมือนหาบบริขารยัญของท่าน; ความโกรธเป็นเสมือนควัน, การกล่าวคำมุสา เป็นเสมือนขี้เถ้า, ของท่าน, (ส่วนของเรานั้น) ลิ้น เป็นเสมือนยัญญบริขาร; หัวใจเป็นแท่นก่อไฟ; ตัวตนที่ฝึกดีแล้ว เป็นความโพลงของบุรุษ.
พราหมณ์เอย! ธรรมะ เหมือนห้วงน้ำ มีศีลเป็นบันไดขึ้นลง มีน้ำไม่ขุ่นมัว เป็นที่สรรเสริญของสัตบุรุษทั้งปวง เป็นที่สรงสนานของผู้ถึงซึ่งเวท; เนื้อตัวไม่ต้องเปียกก็ข้ามฝั่งไปได้.
พราหมณ์เอย! สัจจะ ธรรมะ ความสำรวมพรหมจรรย์ การถึงซึ่งพรหม มีได้เพราะอาศัยทางสายกลาง. ท่านจงกระทำความนอบน้อมในผู้เป็นคนตรงมีสติ, เถิด. เราเรียกบุคคลเช่นนั้น ว่าเป็น "ธรรมสารี" (แล่นไปในธรรม) ดังนี้.
- บาลี สคา. สํ. 15/248/665 ตรัสแก่สุนทริกภารทวาชพราหมณ์ ที่ฝั่งแม่น้ำสุนทริกา แคว้นโกศล.